កាលពីយប់ថ្ងៃសុក្រកំពុងតែចូលលេងអ្នកផ្ទះភូមិWordpress យើងស្រាប់តែអ្នកម្ដាយខ្ញុំតេមក………… ហើយសួរថា «អត់នឹកផ្ទះទេអ្ហីកូន?(ព្រោះតាំពីចូលឆ្នាំហើយមកអត់ដែលទៅផ្ទះសោះ) ហើយគាត់បន្តទៀតថា «នៅថ្ងៃសៅរ៍ និងថ្ងៃអាទិត្យម៉ែដាំម្ទេស តើកូនអាចមកជួយដាំម៉ែបានទេ? » « បាទបានម៉ែ» អុញ៎ ដល់ខែដាំម្ទេសទៀតហើយ!!!! ។
គិតទៅជាកូនអ្នកស្រែប្រាកដជាគេចពីស្រែមិនរួចទេទោះជាខំប្រឹងមករៀនដល់ភ្នំពេញហើយក៍នៅតែ ត្រូវទៅជួយធ្វើស្រែធ្វើចំការដដែលនឹង! គ្រួសាខ្ញុំមានតែម្ដាយម្នាក់ឪពុកនិងប្អូនស្រីម្នាក់នៅផ្ទះឯ បងប្អូនផ្សេង ទៀតសុទ្ធតែមករៀននៅភ្នំពេញដ៏ចឹងទៅអត់មានកំលាំទៅជួយធ្វើស្រែចំការដូចជា ថ្ងៃសៅរ៍ និង អាទិត្យនេះខ្ញុំបានទៅជួយដាំម្ទេសគាត់គ្មានបានសម្រាកទេ ។ គ្រាន់តែទៅដល់ភ្លាម ចាប់ផ្ដើមដាំតែម្ដង កុំតែបានភ្លៀងមកកុំអីអត់បានសម្រាកទេ(អរគុណភ្លៀង!) តែត្រូវបន្តដាំ នៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យទៀតរហូតដល់ម៉ោងបីរសៀលទើបហើយ! ហើយបានត្រឡប់មកភ្នំពេញវិញ។ នៅពេលនេះអស់កម្លាំងណាស់សរសេរអត្ថបទនេះហើយចូលគេងហើយ ! Zzzzzz
កំរងអនុស្សាវរីយ៍សម្ផស្ស 
តាមខ្ញុំដឹង ម្ទេសជាអាហារមិនអាចខ្វះបានរបស់អ្នកបន្ទាយមានជ័យ។ ប្រហែលនឹងស្រូវដែរ តែស្រួលប្រមូលផលជាង ហើយក៏ជួបបញ្ហាលឿនដែរ (តែទឹកលិចបីង៉ៃ ឃើញផ្លូវតែម៉ង)។
តាមមើលចំការម្ទេស សម្ផស្ស ដូចជានៅដីទួល ឬភ្នំ។
មានដីធ្វើស្រែ ធ្វើចម្ការហើយពិតជាមិនខ្លាចអត់បាយញ៉ាំនោះទេ ។ ពិតជាគួរឲ្យច្រណែនជីវិតអ្នកស្រែចម្ការខ្លាំងណាស់ ដែលរស់នៅជាមួយធម្មជាតិពិត ៗ មិនមែនស្រូបយកជាតិពុលដូចអ្នកក្រុងនោះទេ ទោះជានៅទីណាក៏លំបាកដូចតែគ្នាទេសម្ផស្ស សំខាន់គឺឋិតនៅលើចិត្តរបស់យើង តើ បើមិនចង់លំបាកប្រាកដជាមិនទៅជួយម៉ាក់ទេមែនទេ ? ជួយគាត់ហត់មែនតែធ្វើឲ្យយើងសប្បាយចិត្ត តែបើមិនទៅពិតជាមិនហត់ទេ តែចិត្តវិញពិតជារសាប់រសល់នៅមិនសុខជាមិនខាន។ ដូចពាក្យចាស់ថា ស៊ូហត់កាយកុំឲ្យតែហត់ចិត្ត ។
ត្រូវតែទៅជួយព្រោះមិនអាចឱ្យគាត់ធ្វើម្នាក់ឯងបានទេ។អរគុណដែលបានចូលមកលេង
បាទនៅលើដីទួលចម្ការក្បែរជើងភ្នំណាបង ។ ផលម្ទេសបើបានគឺបានផលជាងស្រួវឆ្ងាយណាស់ តែបើមិនបានវិញក៏អត់បានដែរ ទៅតាមឆ្នាំដែរឆ្នាំណាបាន ក៏បានទៅ តែបើឆ្នាំណាមិនបានក៏មិនបានទៅ ។
សូមជូនចម្រៀងមួយបទ ជីវិតអ្នកស្រែ គ្មានទេសេចក្ដីស្រណុក……………………
ខ្ញុំក៏ជាកូនអ្នកស្រែដែរ 🙂
បទនេះវាពិតជាពិរោះខ្លាំងណាស់
ដីស្រែនេះពិតជាមានជីវជាតិខ្លាំងណាស់។ ធម្មជាតិក៏ស្រស់ស្អាតដែរ ដូចជាមានភ្នំ ស្រស់ខៀវស្រងាត់។ តើនៅតំបន់ណា ខេត្តណាដែរ?
នៅក្នុងស្រុកគងអូន(គងពិសី)ខេត្តកំពង់ស្ពឹ ចម្ងាយ ៥០គីឡូម៉ែតពីភ្នំពេញ ភ្នំនេះគេហៅថាភ្នំស្រង់ ។ កាលខ្ញុំនៅរៀនពេលនឹកផ្ទះខ្ញុំឡើងទៅជាន់លើបង្អោះរបស់សកលវិទ្យល័យមេគង្គកម្ពុជា មើឃើញភ្នំនេះដែរ ហើយហាកដូចជាខ្ញុំកំពុងឃើញផ្ទះខ្ញុំដែរ ។
ខ្ញុំចូលចិត្តដាំបន្លែ ប៉ុន្តែមិនបានដាំអីនឹងគេសោះ។
បង្កើតចំការមួយទៅចឹង! ឬក៏ទិញផើងមួយហើយដាំម្ទេសសម្រាប់តំាងនៅខាងមុខបន្ទប់ទៅ!
សប្បាយដែរ ប្រហែលជាអស់សត្វព្រៃធ្វើថ្នាំហើយមើលទៅ នៅព្រៃបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ប្រហែលជាអ្នកស្រុក កំពុងចាមកពុងចិត្តអើយ មើលទៅ មានអីជួយគាត់ចឹង ដូចយើងហាត់ប្រាណដែរ សុខភាពល្អកេងលក់ស្រួល ហើយក៏កើនបញ្ញាដែរ មិនខាតបង់អីទេ ។៚
ខ្ញុំនៅកំពង់ស្ពឺតើបង! នេះនៅជើងភ្នំស្រង់ ចំង៉ាយប្រហែល ៥០គីឡូម៉ែតពីក្រុងភ្នំពេញទេ ។
កំពង់ស្ពឺទេ, ចេះតែស្មានៗទេ តាមពិតមិនដឹងទេ ចុះភ្នំស្រង់ហ្នឹង ខាងណាភ្នំត្រពាំងក្រឡឹង ?
ភ្នំស្រង់នឹងមិនដឹងជាខាងណាភ្នំត្រពាំងក្រឡឹតទេបង ប៉ុន្តែវានៅជិតជាង បើគិតពីភ្នំពេញទៅ អាចជិះទៅភ្នំស្រង់តាមពីរផ្លូវគឺផ្លូវជាតិលេខបី ទៅកំពត ដល់ផ្សារត្រាំខ្នារ បត់ទៅស្ដាំទៅឃើញភ្នំហើយ ឬ ជិះតាមផ្លូវជាតិលេខបួនទៅដល់ព្រំប្រទល់ខេត្តកំពង់ស្ពឺ និង ខេត្តកណ្ដាលត្រង់ផ្សាថ្នល់ទទឹង បតឆ្វេងឆ្លងស្ពានគុណគ្រូទៅដល់ទីរួមស្រុកគងពិសី នឹងហើយភ្នំស្រង់ ។ ចង់មកលេងទេបង ចាំខ្ញុំធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះ 😀
កាលយូរហើយ មានមិត្រភគ្រគាត់ហៅទៅលេង ភូមិគាត់នៅម្តុំភ្នំ អាអ៊ិនត្រពាំងក្រឡឹង ដែលឮគេនិយាយទេ កាលពីជំនាន់សម្តេចតា គាត់នៅគ្រងរាជ ឮគេថាយកមនុស្សក្បត់ម្នាក់ ឈ្មោះអ៊ិន ទៅសម្លាប់នៅទីនោះឯង ហើយក្រោយមក គេហៅទីនោះថា អាអ៊ិនត្រពាំងក្រឡឹងទៅណា ប្រហែលមនុស្សនៅម្តុំនោះ គេដឹងគេឮគ្រប់ៗគ្នាណា ជាពិសេសកូនសិស្ស អ្នករៀនប្រវត្តិសាស្រ្តខ្មែរ ប្រហែល មិនកំបាំងទេណា ។
បាតធ្លាប់ឮតើបង! ភ្នំនោះនៅចំងាយប្រហែលជា២០ គីឡូម៉ែតពីទីរួមខេត្តកំពង់ស្ពឺ ។